بدبختی انسان در فکر اوست، در لحظه های سکون و بی تحرک.
بی تحرکی و سکون هم مفید است، اما فقط در زمانی که هدف و منطقی خاص آنرا برگزیند.
آن لحظه که تلاش و حرکت و جریان داشتن متوقف شود، آن لحظه شروع بدبختی ها است. تلاش و حرکت هم معنای امید نیست.
امید داشتن نوعی شروع و یک مسیر است، برای آنکه خوشبختی در آن مسیر به جریان بیافتد.
...hadafha vaghti be dast beresand digar hadaf nistand